Anneler gününde benzin istasyonunda bir an:

pompocılardan biri elinde iki karanfille "anneler gününüz" kutlu olsun dedi bana. başını camdan içeri uzatıp gülümsedi. çok utandım. neden mi? o esnada iki yaşındaki kızımı ısırıyordum. gacur gucur. tabii büyük bir ciddiyetle kızımı yan tarafa koydum, ıhım ıhım, dedim ve utançtan kıpkırmızı olmuş bir suratla teşekkür ettim. Sonra basıp çıktık tabii istasyondan. olan ondan sonra oldu. o iki karanfili çocukklarım elimden alıp bana anneler günü hediyesi olarak yeniden verdiler, sonra yeniden aldılar yeniden verdiler, sonra yeniden...

Prensip olarak anneler günü ve hediyesi geyiklerinden pek haz eden biri değilim. fakat itiraf etmeliyim ki o iki karanfil işime çok yaradı...O günden bu güne çocuklar ne zaman sokağa oynamaya inseler benim için çiçek topluyorlar...
gelincik papatya, sarı, mavi, yeşil adını bilmediğim çiçekler... bana kocaman gülümseyip "anneneler günün kutlu olsunnnn annecim" diye cıvıldaşıyorlar.